Rozdział 23

     Podążali przez ciemny korytarz Hogwartu. Luną się nie przejmowali – i tak jej nikt nie uwierzy. Było pusto, nikogo w zasięgu wzroku. Mimo wszystko musieli zachować ostrożność. Dopiero by było, gdyby po wyjściu cało z tych wszystkich przygód zarobili nagle szlaban u Snape’a…

Samotny zegar przy ścianie pokazywał drugą w nocy.

- Ciekawe – zauważył Harry. – Kiedy weszliśmy w tamten portal, było przed południem, a tu środek nocy.

- Czas u nich biegnie trochę inaczej niż u nas – Hermiona szybko znalazła wyjaśnienie.

- Zmęczony jestem – powiedział Malfoy. – Co robimy?

- Są trzy możliwości – zdecydował Potter. – Możemy się zdrzemnąć w pokoju wspólnym, rozejść się po dormitoriach albo od razu budzić Dumbledore’a. Ma ktoś inne propozycje?

- Wybieram trzecią – rzekła Granger. – W końcu tu chodzi o życie Cho.

      Dyrektor już na nich czekał, widocznie w jakiś sposób dowiedział się wcześniej.

- Cieszę się, że wam się udało, moi drodzy! – powiedział z niecierpliwością. – Gdzie jest artefakt z duszą Cho Chang?

- To ten miecz – Hermiona odpięła broń od paska. – Ostrożnie, może być bardzo niebezpieczny.

- Połóżcie go na biurku – nakazał Dumbledore.

- Jak wygląda sprawa z Cho? – zaniepokoił się Harry.

- Nie jest dobrze – dyrektor spuścił wzrok. – Dziewczyna niknie w oczach. Strasznie schudła, od kiedy wyruszyliście, uzdrowiciele od świętego Munga są bezradni.

- Teraz przynajmniej jest nadzieja – zauważyła Kasandra.

- Tak jest – dyrektor uśmiechnął się blado. – Nie wiem, co byśmy bez was zrobili. A teraz usiądźcie i opowiadajcie.

    Opowieść, w czasie której uczestnicy wyprawy raczyli się herbatą i szarlotką, podgrzanymi przez Dumbledore’a zaklęciem, trwała dobre kilka godzin. Dyrektor wypytywał o szczegóły podróży oraz walki w siedzibie rodu Dagoth, lecz, na szczęście dla Pottera i Malfoya, nie interesowały go bardziej przyziemne (czy raczej – podziemne) przygody.

- Dobrze – powiedział wreszcie. – Muszę teraz zabrać ten miecz do szpitala, a wy odpocznijcie. Zasłużyliście na to.

      Wieść jakoś się rozeszła, bo gdy Harry i spółka wracali od Dumbledore’a, nagle zostali obskoczeni przez grupę Kluchonów. Koledzy rzucali się im na szyję, klepali po plecach, przekrzykiwali się.

- Nareszcie! – cieszył się Ron Weasley. – Aleście pokazali tym cieciożercom!

- A ty skąd wiesz? – Harry był zdziwiony, że wiadomości doszły do przyjaciela, zanim jeszcze zdążył opowiedzieć komukolwiek poza dyrektorem.

- Przedwczoraj po południu pokazał się nam Obleśny Jermołaj – wyjaśnił Weasley. – Opowiedział nam o tym, jak leźliście przez pustynię, i o bitwie z nieprzyjacielem.

      Draco poczerwieniał na te słowa. Jeżeli bowiem duch Klimpfjallu towarzyszył im w podróży i wszystko widział, to widocznie widział także…

- Zaraz! Jak to przedwczoraj? – zdziwił się Potter. – Co dziś właściwie mamy?

- Niedzielę – powiedział zdezorientowany Ron. – A czemu pytasz?

- Wyruszyliśmy we środę wieczorem i byliśmy tam trzy noce – liczył Harry. – Czyli powinniśmy wrócić w sobotę, a jest niedziela?

- W takim razie cały dzień błąkaliśmy się gdzieś między światami – przyznała Hermiona. – Co prawda w ogóle tego nie pamiętam.

- Ja też nie – odezwał się Malfoy. – Ale to by wyjaśniało, czemu się czuję tak cholernie zmęczony.

- To chodźcie odpocząć do pokoju wspólnego – zaproponował Ron.

- Odpocząć? – zdziwiła się Hermiona. – A lekcje?

- Niedziela jest – przypomniał Weasley.

      Niedziela czy nie niedziela, personel szpitala św. Munga miał spore zadanie do wykonania. Dumbledore szedł w stronę sali operacyjnej wraz z Lukrecją de Volaille, która niosła na ramieniu Wybrańcobójcę. Oboje długo czekali na ten moment, kiedy będą mogli aportować się do szpitala.

- Czy na pewno dokładnie przestudiowała pani te księgi? – zapytał Lukrecję zaniepokojony. – Pewne elementy rytuału wydają mi się… cóż, dziwne.

- O co konkretnie panu chodzi, dyrektorze? – zapytała de Volaille.

- Cóż, jeżeli dobrze zrozumiałem ten skrót, który przedstawiła mi pani przed wyruszeniem, to rękojeść tego miecza trzeba będzie umieścić… - resztę zdania Dumbledore powiedział jej szeptem na ucho.

- Dyrektorze – żachnęła się opiekunka Klimpfjallu. – Nie czas się wstydzić, kiedy w grę wchodzi ludzkie życie. Nigdy nie rozrywał pan nieprzytomnej kobiecie bluzki, żeby zrobić masaż serca?

- Hm… - zmieszał się Albus. – No cóż, nie.

- W takim razie proszę przyjąć, że to zabieg uzdrowicielski jak każdy inny.

- Ale to pani będzie wkładać ten miecz – rzucił Dumbledore surowo. – Żebym potem nie miał żadnych kłopotów.

       Weszli do sali. Czekała już tam na nich grupa uzdrowicieli, dobranych dokładnie według zaleceń de Volaille: sami najlepsi w swoich dziedzinach. Do tego, ze względu na ryzyko związane z Wybrańcobójcą, upewniono się, że żaden z członków zespołu nie jest główną postacią jakiejkolwiek przepowiedni.

Na środku pomieszczenia stał prosty stół operacyjny, a na nim leżała Cho przykryta białym prześcieradłem. Była niezwykle wychudzona, chociaż od ataku, w którym została skrzywdzona, minęło wcale nie tak wiele czasu. Tylko unosząca się nieznacznie pierś wskazywała, że dziewczyna w ogóle żyje.

- Już jesteśmy – powiedziała Lukrecja.

- Bardzo dobrze – potwierdził starszy uzdrowiciel chłodnym, profesjonalnym tonem. – Bierzmy się do roboty.

       Rytuał trwał pięć godzin z okładem. Dubmeldore (tak się zmęczył, że nie pamiętał, jak się nazywa) i Lukrecja pracowali wspólnie z uzdrowicielami. W pewnej chwili, gdzieś tak po dwóch godzinach, magiczny miecz rozjarzył się niczym mugolska jarzeniówka. Ciało Cho zaczęło drżeć, a w końcu miotać się w drgawkach, dziewczyna głęboko oddychała, ale to nawet nie była połowa operacji…

     Wreszcie światło, jakie emitował miecz, zgasło. De Volaille zabrała go ze stołu operacyjnego, a wówczas Cho Chang, po raz pierwszy od dwóch tygodni, przewróciła się z pleców na prawy bok, podkładając sobie rękę pod głowę.

- Zrobione – powiedział starszy uzdrowiciel.

- Zgotujcie rosołu – rzekła profesor Lukrecja. – Będzie głodna jak wilk, kiedy się obudzi.

     W Pokoju Wspólnym opowieściom nie było końca. Każdy chciał usłyszeć historię o wyprawie ratunkowej, więc Potter i przyjaciele musieli powtarzać ją wielokrotnie. Z drugiej strony Harry, Hermiona, Kasandra i Draco starali się dowiedzieć czegoś o tym, co się działo pod ich nieobecność. Okazało się, że w Hogsmeade miał miejsce pościg aurorów za niezidentyfikowanym śmierciożercą, a do samego zamku przeniknął tajemniczy zamachowiec, który upodobnił się do Draco Malfoya. Usiłował spetryfikować McGonagall, ale coś mu nie wyszło i sam się spetryfikował. Dyrektor kazał go postawić jako krasnala ogrodowego przed chatą Hagrida.

- W dodatku Filch napisał do Ministerstwa, żeby oddali mu kasę za zasikany dywan – dodał Weasley.

      Siedzieli przy stole na stercie miękkich poduszek, jedli sernik i popijali wino. Harry z przodu, Kasandra obok niego, Hermiona z drugiego końca stołu, a Draco nieco dalej, z uwagą popatrując, czy przypadkiem Swiftsure nie próbuje zanadto zbliżyć się do Pottera.

- A co ze Snape’em? – zapytał Harry. – Nadal się tak dziwnie zachowuje?

- Snape jest na zwolnieniu – Ron machnął ręką. – Trzmiel wysłał go na chorobowe po tym, jak któregoś dnia przyszedł na lekcję w stroju kangura. Teraz zastępuje go taki jeden śmieszny gość. Za wiele się nie nauczysz, ale za to lekcja szybko zleci.

 - Co za gość? – zapytała Hermiona, ale nie zdążyła usłyszeć odpowiedzi, bo akurat nadszedł Blaise Zabini. Miał już solidną plerezę – krótko z przodu, długo z tyłu, pewnie wyhodował ją z pomocą magii. Ubrany był w skórzaną kurtkę, obcisłe dżinsy i srebrzyste kozaki, a pod szyją miał czerwoną bandanę.

- Żółwik, Smoku! – zawołał rozradowany do Malfoya.

- Człowieku, coś ty z siebie zrobił? – wykrzyknął zaszokowany Draco. – Milli Vanilli?

- Co, nie podoba ci się moja nowa powierzchowność? – Blaise zasymulował focha. – A tak w ogóle, to słyszałem co nieco o twojej rodzinie.

- Znaczy, co takiego? – zainteresował się Malfoy.

- Twój stary już chodzi na rzęsach – powiedział Zabini. – Nie dość, że ty zwiałeś, to jeszcze Sam-Wiesz-Kto zdążył mu już wyczyścić lodówkę i barek.

- Na pewno tam nie wrócę – Draco zaśmiał się bezsilnie.

- To co zrobisz w wakacje?

- Jeszcze nie wiem. Pójdę pod most, cokolwiek – rzekł tchórzofret. - Lepiej powiedz, co słychać w obozie Slytherinu.

- A po staremu – Zabini wzruszył ramionami, sięgając po fajkę wodną. – Crabbe i Goyle walą szlaban za szlabanem. Wiem z pewnych źródeł, że po twoim przeniesieniu pojawiło się spore rozczarowanie wobec Voldemorta. Teraz w domu jest znacznie mniej wannabe-śmierciożerców niż jeszcze w zeszłym roku. Zresztą zobacz sam.

      Pod przeciwległą ścianą pokoju grupa ex-Ślizgonów śpiewała pieśń o Voldemorcie:

Gdzie nie świeci słońce z rana,

Tam jest dom Czarnego Pana.

Tomasz Riddle tam przebywa,

Czarny paltot go okrywa.

Odtrącony i wyklęty,

Żądzą zemsty ogarnięty,

Upadł jemu koniec nosa,

Z oczów płynie krwawa rosa…

- Cały czas mnie zastanawia, kim był ten żebrak, który otworzył bramę między światami – powiedziała Kasandra Swiftsure. – Wyglądał jakoś znajomo…

- Przypomniałam sobie trochę z tych ksiąg, które czytałam przed wyprawą – stwierdziła Hermiona – i sądzę, że to był Sheggorath, Cukrowy Kocur. Tamtejszy bóg szaleństwa.

- To niech nas ma w opiece – powiedział Harry. – Bo to chyba jeszcze nie koniec.

- Chodźmy popływać – zaproponowała Kasandra, spoglądając zalotnie na Pottera.