Rozdział 17

        Harry ocknął się na ziemi. Było zimno, szczękał zębami. Podniósł się, poprawił okulary, a potem się rozejrzał.

       Była noc. Z pewnym zaskoczeniem Potter dostrzegł na niebie dwa księżyce – jeden biały, a drugi różowy. Świeciły na tyle jasno, że w promieniu kilkunastu metrów widoczność była całkiem dobra.

        Hermiona też już doszła do siebie i właśnie pomagała wstać Kasandrze. Harry zatem podszedł do Dracona i sprawdził, czy wszystko z nim w porządku.

- Gdzie my w ogóle jesteśmy? – Malfoy rozejrzał się zdezorientowany.

        Znajdowali się w piaszczystym wąwozie, który wyglądał jak wyschnięte koryto rzeki. Piasek, na którym stali, tworzył zbitą i popękaną powierzchnię, podobną do zeschniętego błota. Gdzieniegdzie wystawały uschnięte kikuty drzew. W okolicy pełno było różnych nieprzyjemnie wyglądających fiflaków, suswołów i fafłochów.

- Nieważne, gdzie byśmy byli, musimy znaleźć Cho… To znaczy duszę Cho – stwierdził Harry i spojrzał na kompas. – Ruszamy na północny zachód.

         Powlekli się wyschniętym wąwozem. Dokuczał im chłód, a chmury pyłu, jaki wzbijali, sięgały im do kolan.

Potter prowadził, wszyscy w naturalny sposób powierzyli mu przywództwo. Nie dlatego, że był Wybrańcem, Złotym Chłopcem czy jak mu tam. Nawet nie dlatego, że dostał od Lukrecji zaklęty kompas. Jakoś tak po prostu wyszło, że wszyscy poszli za nim.

Kasandra Swiftsure nie czuła się zbyt pewnie. Oto była na obcej ziemi, mało tego – w innym świecie, na kompletnym pustkowiu – w towarzystwie Harry’ego! Nie mogła jednak myśleć o tym, by się do niego zbliżyć. W końcu był z nimi także Malfoy, który wyraźnie nie darzył jej sympatią, za to Pottera – wręcz przeciwnie. Kasandra postanowiła trzymać się bliżej Hermiony, szły obok siebie i rozmawiały półgłosem. Granger odnosiła się do niej serdecznie i miała dla niej wiele życzliwości.

Draco Malfoy trzymał straż tylną. Co za ironia, jeszcze niedawno temu traktowaliby go właśnie jak kogoś, przed kim trzeba się bronić… Nie chciał się trzymać blisko Pottera, byłby z pewnością zakłopotany, czując na sobie wzrok Kasandry. Widział, jak Swiftsure patrzy na Harry’ego, i coś mu mówiło, że ta dziewczyna jeszcze nie zrezygnowała. Wobec tego Draco sam, z własnej woli, przesunął się na tył pochodu, obserwując, czy ktoś ich nie śledzi.

- W tym piachu zostawiamy ślady, że ślepy by znalazł – powiedział w pewnej chwili z niezadowoleniem.

- W takim razie trzeba będzie polecieć  – Hermiona wzruszyła ramionami i zaczęła przygotowywać miotłę, przewieszoną dotąd przez plecy. W jej ślad poszli pozostali.

- Kasandro, ty leć przodem – powiedział Harry. – Jesteś najlepszą miotlarką z nas.

       Swiftsure uśmiechnęła się nieśmiało na tę pochwałę. Dosiadła swojej quidditchówki i wzbiła się w powietrze na jakieś trzynaście stóp.

- Droga wolna! – zawołała. Reszta ekspedycji wystartowała za chwilę.

            Lecieli pod nocnym niebem, łopocząc szatami. Lodowaty wiatr owiewał ich twarze.

- Ale zimno – powiedziała Hermiona.

- Nie bój nic, Granger – skrzywił się Draco. – Wzejdzie słońce, to jeszcze zatęsknisz za chłodem. Stawiam na co najmniej trzydzieści w cieniu.

- To się najwyżej rozbiorę – odrzekła Hermiona. – Chyba cię to nie zgorszy, co, Malfoyu?

- Granger, ty jesteś bardzo zdolna, ale głupia – rzekł tchórzofret. – Jak myślisz, niby dlaczego różni Beduini chodzą w długich kiecach? To tylko biały człowiek na pustyni się rozbiera, a potem co? Odwodnienie i poparzenia słoneczne! Harry na pewno przyzna mi rację… Ach, kurde, dlaczego nie wziąłem żadnej czapki?

        Zeszli w dół i lecieli nisko nad ziemią, aby uniknąć podmuchów wiatru. Mijali uschnięte drzewa, kości nieokreślonych zwierząt i zębate formy skalne.

       W pewnym momencie stanęła przed nimi rzeka gorejącej lawy. Nie widzieli jej, gdy nadlatywali, bo strome zbocza ukrywały przed ich oczami blask magmy – lecz teraz się wyłoniła, czerwona i tak bardzo rozżarzona, że prawie było słychać szum rozgrzanego powietrza.

- W górę! – krzyknęła Kasandra. – Bo się usmażymy!

       Wzleciała na dwadzieścia stóp, aby bezpiecznie sforsować rzekę lawy. Harry i pozostali uczynili tak samo. Śmignęli przez rozpadlinę błyskawicznie. Jednak w ostatniej chwili, gdy już prawie byli na drugim brzegu, Kasandra poczuła, że traci panowanie… Runęła z krzykiem w dół, prosto ku gorącej magmie. Owionęło ją gorące powietrze, zapowiedź niewyobrażalnego ognia…

          I nagle ktoś złapał ją za rękę. Był to Draco.

- Szybciej, Swiftsure! Czuję, że też zaraz padnę!

      Harry i Hermiona, którzy byli już po drugiej stronie, wyciągnęli różdżki i razem użyli zaklęć, aby przyciągnąć Kasandrę i Malfoya bezpiecznie do brzegu. Swiftsure była czerwona na twarzy i dłoniach, cała mokra od potu, ale przeżyła. Dłońmi kurczowo ściskała bezużyteczną miotłę, która zaczęła się dymić. Draco odebrał od niej miotłę i wcisnął w piach, aby zagasić tlące się witki.

- Już myślałam, że… - powiedziała Kasandra i zaczęła drżeć. Harry objął ją ramieniem.

- Nikt nie mówił, że będzie łatwo – mruknął Malfoy, jakby dla uspokojenia i siebie, i pozostałych. – Następnym razem poszukamy mostu.

        Dlaczego to właśnie on ją uratował? Prosta sprawa, bo był najbliżej. Zupełnie, ale to zupełnie nie miało to żadnego związku z Harrym. Żadnego. Tak Draco Malfoy uspokajał swoje myśli.

       Kasandra już powoli doszła do siebie, chociaż serce ciągle jeszcze mocno jej biło. Była też skwaszona utratą ulubionej miotły, ale cóż zrobić… To i tak jeden z mniejszych problemów.

       Hermiona obejrzała swoją. Pustynny pył osadził się między witkami, tworząc zbite bryły. Próbowała otrzepać miotłę o kamień narzutowy, ale bez większego powodzenia.

- Nie polecimy dalej – powiedziała. – Trzeba będzie pieszo.

- No masz – mruknął Draco. – Miał być mercedes, a wyszło per pedes.

         Ruszyli dalej, tym razem używając mioteł jako lasek, gdy brnęli przez grząski piach. Zdążali powoli, lecz z determinacją w kierunku, który wskazywała strzałka kompasu…

           W pewnej chwili wstało słońce, oblewając wszystko wokół delikatnym różem.

- Ale różowo – zauważyła Kasandra.

- Pansy by się ucieszyła – rzekł Malfoy sarkastycznie.

        Jednak drużyna nie miała za bardzo nastroju do żartów, gdyż razem ze słońcem pojawił się upał. Słońce prażyło bezlitośnie, jego promienie odbijały się od piasku. Pot lał się strumieniami z całej czwórki wędrowców. Kasandra rozpuściła kędzierzawe czarne włosy, aby osłaniały jej kark. Draco nie miał takiej możliwości, a przy jego jasnej karnacji słońce bardzo dawało się we znaki, więc ściągnął koszulę i założył sobie na głowę na wzór arabskiej kefii.

- Dobrze, że wzięliśmy wodę – stwierdził Harry.

- Tylko pamiętajcie, że musi starczyć na dłużej – rzekła Kasandra. – Czasem ludzie szaleją od upału i od razu wypijają cały zapas…

        Wokół nich rozciągała się pofałdowana połać piasku, z wybrzuszeniami wydm. Gdzieś daleko z przodu majaczył wielki szczyt dyszący rdzawoczarnym dymem.

- To pewnie jest ta Czerwona Góra – powiedziała Hermiona z przejęciem. – Główna siedziba rodu Dagoth. Czyżbyśmy właśnie tam szli?

- Nie chcę was niepokoić, ale strzałka wskazuje właśnie w tym kierunku – oznajmił Harry.

- Jak się tam dostaniemy? Na pewno to miejsce nie będzie opustoszałe – Kasandra miała wątpliwości.

- Cóż, nie darmo mamy w składzie byłego Ślizgona – Hermiona spojrzała na Malfoya postironicznie. – Na pewno zaprowadzi nas tam podstępem…

      Nagle w górze rozległ się donośny skrzek. Przestraszeni podnieśli głowy: na niebie kołował wielki skrzydlaty jaszczur.

- Na Merlina! – zawołał Draco. – Pterodaktyl, czy ki diabeł?

       Stwór krzyknął jeszcze kilka razy, a potem spadł na nich. Hogwartczycy rozpierzchli się. Harry wyciągnął różdżkę, ale był zbyt roztrzęsiony, żeby precyzyjnie wycelować, bo napastnik był szybki.

Gadzina dopadła Malfoya. Draco zasłonił się miotłą, która trzasnęła w dziobie jaszczura. Tchórzofret instynktownie walnął pierdaktyla kawałkiem kija w łeb i zaczął uciekać.

         Potwór załopotał skrzydłami, rzucając się w pogoń za Draconem. Nagle jakby wyrżnął w ścianę i z przeraźliwym skrzekiem (bynajmniej nie żabim, ani tym bardziej Józefem) poleciał na kilkadziesiąt stóp w tył.

- Nie no, niezłe jesteśmy – powiedziała Kasandra Swiftsure, spoglądając na swoją różdżkę, na powalonego jaszczura, a potem na Hermionę, która też stała z wyciągniętą różdżką.

- Ja bym nie była pewna, czy ktoś nam nie pomógł – zauważyła Granger. – Chodźmy już, może on jest tylko nieprzytomny.

         I natychmiast się oddalili. W czasie ucieczki przed pterodaktylem zeszli trochę z trasy, ale na szczęście mieli kompas.

Upał w dalszym ciągu im doskwierał. Harry był już cały czerwony na twarzy, dziewczyny tak samo. Malfoy miał trochę lepiej, bo zasłonił twarz swą prowizoryczną kefiją z koszuli… jednak coś za coś, bo wierzchni materiał szaty trochę go podgryzał.

Nagle zerwała się burza piaskowa. Nie, żeby wcześniej była widoczna z pewnej odległości. Po prostu szli, szli i wtem okazało się, że mają piasek nie tylko pod nogami, ale i wszędzie dookoła. Chmury pyłu wdzierały się do oczu, ust i nosa, wpadały do kieszeni, osadzały się we włosach.

- Trzymajmy się blisko! – zawołał Harry. – Inaczej się zgubimy!

        Brnęli więc dalej wśród tumanów, powoli i z wysiłkiem. Strzałka niestrudzenie wskazywała drogę ku miejscu, gdzie przechowywano duszę Cho, ale siły przyjaciół były na wyczerpaniu. Szorstki piach chłostał ich twarze, w nawiewanym pyle iść było coraz trudniej. Harry wiedział, że długo nie wytrzyma…

         W całej tej burzy nie było widać prawie nic, więc nagle Potter z pewnym zaskoczeniem spostrzegł, że tuż po lewej ręce ma jakąś skarpę.

- Chodźmy wzdłuż tego wzniesienia – powiedział. – Przynajmniej z jednej strony mamy osłonę.

         Jednak taka osłona okazała się niewystarczająca. Harry już padał z nóg. Przez myśl mu przeszło, że przyjdzie mu paść wśród tego piachu i za jakiś czas ktoś inny znajdzie jego bielejące kości. Albo i nie znajdzie, bo zasypie wszystko, zawieje… I wtedy zobaczył jaskinię.

Chwycił kij od miotły jeszcze mocniej i resztką sił dowlókł się do wejścia.

W jaskini panował chłód, przyjemny po wielu godzinach pełznięcia przez pustynię. Dno wypełniała warstwa ciepłego piasku. Harry zrzucił bagaż i doprowadził się do porządku, wytrzepując piasek, skąd się tylko dało.

- Ciekawe, czy zostaną nam jeszcze jakieś miotły, zanim dotrzemy do celu – powiedział Draco. Odrzucił resztki swojej, przegryzionej przez jaszczura, i odwiązał z głowy koszulę. Cóż, miał parę kilo piasku mniej do wytrząśnięcia.

         Potter usiadł pod ścianą. Przeciągnął się i sięgnął po kanapki. Nagle coś poważnie go zaniepokoiło.

- Ty – zwrócił się do Malfoya. – Gdzie są dziewczyny?

         Draco odwrócił się do wyjścia jaskini i o mało nie podskoczył.

- Kurde balans! Zgubiliśmy je – jęknął. – Nawet nie wiem, jak dawno temu.

- I co teraz?

- Musimy czekać – Draco pociągnął łyk wody.

- Na co? – zdenerwował się Harry. – Mogą być w niebezpieczeństwie!

- Nie martw się, Potter – uspokoił go Malfoy. – Wszyscy czworo jesteśmy Kluchonami. Wiedzielibyśmy, gdyby coś się im stało.

- Powiadasz? Ale jeżeli jednak…

- Jeżeli idą wzdłuż skarpy, to prędzej czy później tu trafią, a jeżeli nie, to w taką burzę i tak ich nie znajdziemy. Musimy czekać, Harry…