Rozdział 13

    Minęło kilka dni. Pierwszy szok minął, poległym obrońcom Hogwartu urządzono uroczysty pogrzeb, większość rannych wyszła ze szpitala. Uczniowie Klimpjallu na zmianę patrolowali teren wokół zamku, jak i samą szkołę (mieli nadzwyczajne pełnomocnictwa, które pozwalały im wydawać polecenia prefektom z innych domów).

Mimo wszystko Hogwart huczał od opowieści i plotek. Szeptem przekazywano sobie stwierdzenia, że ten i ów był poprzedniego dnia przed atakiem widziany w jakimś nietypowym miejscu. Tych, którzy brali udział w obronie, bez ustanku molestowano o szczegółowe opowieści. Nawet ich wersje znacznie się różniły. Ktoś stwierdził, że Potter osobiście zabił wodza napastników, albo że profesor de Volaille walczyła nago. Niektórzy rzekomo dostrzegli pomiędzy szaroskórymi samego Voldemorta. Inni mówili, że widzieli wśród obrońców elegancko ubranego brodacza z laską, który z obłąkańczym chichotem ciskał w napastników kule ognia, palącego ich samych, ale nie tykającego sprzętów.

Wieść, że napastnikami były elfy, rozeszła się szybko. Wielu uczniów kojarzyło elfy ze skrzatami, więc Zgredek i reszta ciągle musieli udowadniać, że nie są wielbłądem. Plotkowano wszędzie: w dormitoriach, na przerwach, a zwłaszcza na błoniach Hogwartu, skąd w dalszym ciągu było widać resztki stosu, na którym spalono zwłoki napastników. Tego dnia była ładna pogoda, więc uczniowie wylegli na dwór, wpatrując się w resztki pobojowiska, to znów w wybranych Kluchonów patrolujących na miotłach przestrzeń dookoła zamku. Harry akurat miał wolne, za to czekała go dziś nocna zmiana, więc korzystał z wolnego czasu, wylegując się na trawie. Tymczasem Hermiona wraz z opiekunką domu przesiadywała w bibliotece, usiłując odnaleźć w na wpół zapomnianej części zbiorów informacje o innym świecie i tworzeniu portali do niego.

Atak na Hogwart był niezwykle doniosłym wydarzeniem, ale nie tylko o nim dyskutowano. Na drugim końcu błoń, w grupce uczniów Slytherinu, ktoś wykrztusił zaszokowany:

- A wiecie, że Draco i Potter… eee… no wiecie?

      Ślizgoni na tę wieść zareagowali silnym dysonansem poznawczym. Taka postawa ich drogiego przywódcy Malfoya nie mieściła im się w głowie, więc zaczęli kląć i spluwać z obrzydzeniem. Tylko jedna Pansy Parkinson zmrużyła oczy i jęknęła: - Jakie to słodkie!

        Wtem nadleciało ogromne stado kruków. Ptaszyska zaczęły zrzucać na uczniów ulotki. Harry podniósł jedną. Tekst stwierdzał, że uczniowie Hogwartu nie mają się czego bać, albowiem ród Dagoth jest ich sprzymierzeńcem i został wezwany na pomoc, aby obalić krwawą tyranię Dumbledore’a. Można się było dowiedzieć, że stary Drops bez przerwy daje w żyłę i chleje whisky wiadrami, w dodatku mugolską. Syriusz Black został tylko ranny w bitwie w Ministerstwie Magii, ale dobił go Dumbledore jako naocznego świadka swoich licznych zbrodni, bo się wystraszył, że Black zacznie sypać. Co więcej, Lord Voldemort zawsze miał na uwadze tylko i wyłącznie dobro Hogwartu i całego świata czarodziejów i nigdy nikogo nie napadł, a Cedryk Diggory został zabity w obronie własnej, bo to był skrytobójca nasłany przez Dumbla. Krótko mówiąc, ulotki zawierały tak prymitywną voldemortystowską propagandę, że tylko najbardziej ograniczeni i zacietrzewieni Ślizgoni, tudzież Pomyluna, mogli ją wziąć na poważnie. Brakowało tylko stwierdzenia, że Dumbledore zarżnął własną babkę oraz że jada na obiad małe dzieci i jest masonem.

       Harry zgniótł ulotkę i wytarł nią sobie buty. Ciekawa sprawa, od czasu ataku nie widział Kasandry… to znaczy nie, na którychś zajęciach była, ale generalnie nie rzucała się za bardzo w oczy pewnie bardzo przeżywa na brodę Merlina cała łąka zasłana ulotkami i kto to teraz posprząta Filch dostanie cholery jak zobaczy żeby tylko nie było tak że to prefekci będą musieli wszystko pozbierać a może by tak wyskoczyć na sobotę do Hogsmeade czemu ci Ślizgoni tam się tak żołądkują jeśli chodzi o te ataki i tak gorzej nie będzie a Cho dalej w śpiączce wypadałoby iść do Munga raczej w piątek a w czwartek przyłożyć się do nauki zjadłbym rogalika z dżemem…

       Harry obrócił się na drugi bok i spróbował zażyć więcej relaksu, dopóki jeszcze miał czas.

Tymczasem Draco, zupełnie nieświadomy konsternacji, jaką wywołał wśród swoich ekswspółdomowiczów, udał się do Hogsmeade pozałatwiać różne sprawy.

Najpierw zamówił u krawca nową szatę na miejsce tej, którą mu rozcięli napastnicy w czasie obrony Hogwartu. Zajrzał do Miodowego Królestwa, wysłał kilka listów sowią pocztą, w tym anonimowe łajnobomby do znajomych śmierciożerców. W innym sklepie oglądał różdżki i zastanawiał się, na którą z nich będzie go stać. Zaopatrzył się także w butelkę oliwki, z pewnym niepokojem konstatując, że nie bardzo wie, po co. Przejrzał świeżego „Proroka Codziennego”, w którym pojawiła się ciekawa informacja. Zakon Feliksa, ów gang mugolskich pozerów, po pacyfikacji przeprowadzonej przez Pottera rozpadł się, tworząc dwa nowe gangi: Whorecrooks oraz Hunów-w-Occie.

Draco zgłodniał. Poszedł do nowo otwartej jadłodajni „GoBlin” i zamówił zupę ogonową. Od czasu wstąpienia do Szóstego Domu cenił sobie prostą kuchnię i raczej unikał wymyślnych potraw.

Zjadł ze smakiem i z grzankami. Odniósł talerz i odwrócił się w stronę wyjścia, gdy ktoś nagle wyrósł tuż przed nim.

- Draco! – zawołała Bellatrix Lestrange. – Czemu się tyle czasu nie odzywasz?!

        Malfoy z początku się wystraszył, lecz zaraz obrzucił ciotkę obojętnym spojrzeniem i milcząco ustąpił w bok.

- Toczymy teraz wojnę i Czarny Pan żąda posłuszeństwa – rzekła Bellatrix. – Jeżeli w niedzielę nie stawisz się przed jego obliczem w Malfoy Manor, to zostaniesz potraktowany jak dezerter. A przecież wszyscy wiedzą, co się na wojnie robi z dezerterami.

        Draco popatrzył na nią skupionym wzrokiem, jakby nie rozumiał, co ona mówi.

- Aj kent help ju – powiedział, po czym, żeby jeszcze bardziej sprawiać wrażenie cudzoziemca, tylko z wyglądu podobnego do Malfoya, wybełkotał kilka tureckich przekleństw, których nauczył się kiedyś od Wiktora Kruma. Odwrócił się i wyszedł.

- Pożałujesz tego, Draco! – krzyknęła Lestrange do jego pleców. – Nasz nowy sojusznik jest niezwyciężony!

Malfoy nie raczył się nawet obejrzeć, więc Bellatrix wyciągnęła różdżkę i wycelowała w jego zad. Z wielkiego zdenerwowania zamiast „Crucio” zawołała „Ciucro!” – i spadł na nią deszcz kiszonej kapusty. Tymczasem bufetowy bardzo starannie nic nie zauważał.

Kiedy Malfoy wyszedł na ulicę, oddalił się na bezpieczną odległość i upewnił, że ciotka go nie śledzi. Potem wstąpił do sklepu. Stał przez chwilę, wodząc po półkach zamyślonym wzrokiem, aż wreszcie zdecydował się na zakup dużego pluszowego misia. W tym przypadku określenie „duży” oznaczało, że sięgał Draconowi do piersi i ważył dobre siedemdziesiąt funtów; ale za to był w promocji. Dopiero po zapłaceniu przyszło Malfoyowi do głowy, że odtransportowanie niedźwiedzia do Hogwartu będzie dość problematyczną sprawą. I dość męczącą.

Przez moment miał zamiar pożyczyć od kogoś miotłę i polecieć na niej do zamku z misiem uwiązanym na linie. Zdał sobie jednak sprawę, że mógłby w ten sposób spowodować trudne do oszacowania szkody, a nie spodziewał się w najbliższym czasie zbyt wysokiego kieszonkowego. Zresztą i tak dzisiejsze zakupy były w pewnym sensie szaleństwem.

Wtedy Draco przypomniał sobie, że Kluchoni mogą się teleportować do szafy w korytarzu, która zasłania lukę w zabezpieczeniu. Co prawda z misiem może być ciężko się zmieścić, ale trzeba spróbować…

Skręcił w zaułek, wyjął z kieszeni świstoklika w postaci podeszwy od trampka, mocno przytulił monstrualnego pluszaka – i już go nie było.

Zasadniczo transport misia świstoklikiem się udał. Jednakże Malfoy, decydując się na taki sposób transportu, nie przewidział jednej rzeczy, mianowicie Snape’a, który w ramach frustracji schował się do tej właśnie szafy, nie wiedząc o jej związku z teleportacją. Siedział tam i rozmyślał nad metodami przyszpilenia podejrzanie się zachowujących uczniów, gdy nagle na jego plecach wylądowało coś ciężkiego i puchatego. Draco, ściśnięty w rezultacie między misiem a ściankami szafy, stęknął potężnie i nabił sobie guza. Severus poznał go po głosie i tym samym koncepcja wyślizgnięcia się z szafy, zanim nauczyciel się zorientuje, szybko się zdezaktualizowała.

Draco dostał szlaban. Głowa go bolała, więc niezbyt jasno szło mu wymyślanie przekonywającej odpowiedzi na pytanie, skąd wziął się nagle w szafie. Wahał się pomiędzy „ktoś rzucił na mnie Imperiusa” a „byłem tam już wcześniej, tylko pan mnie nie zauważył”. O dziwo, Snape szybko porzucił ten wątek i wypytywał Malfoya głównie o to, czy w czasie bitwy rzucał zaklęcia niewybaczalne, czy widział, żeby ktoś inny je rzucał, oraz co na to dyrektor. Potem kazał posprzątać klasopracownię od eliksirów.

Kiedy już było po wszystkim, zdążyło się ściemnić. Draco wrócił do szafy, po drodze napotykając patrolującą Mariettę Edgecombe. Połowa Klimpfjallu miała dziś w nocy ucztę, reszta albo pełniła służbę, albo już poszła się kimnąć.

Marietta zniknęła za rogiem korytarza, a Malfoy otworzył szafę, ostrożnie sprawdzając, czy nie ma w niej znowu Snape’a. Był w niej tylko pluszowy miś, więc Draco zarzucił go sobie na plecy i pobrnął w kierunku wieży Ravenclawu.

Tu okazało się, że wciągnięcie pluszaka na górę do dormitorium też nie było bułką z masłem. Misio był po prostu niemiłosiernie ciężki. Tchórzofret początkowo niósł go na plecach, ale się zmęczył. Ledwo zrzucił niedźwiedzia z grzbietu, a już musiał na gwałt przytrzymywać go, aby nie potoczył się po schodach na dół. No syzyfowa praca, kurde balans! Jak kogoś spotka na tych schodach, to umarł w butach…

Teraz Malfoy zastosował inną technikę. Postawił misia i krótkimi zrywami podnosił go o dwa, trzy stopnie, pomagając sobie nogą. Za którymś razem podniósł go na tyle wysoko, że stracił równowagę i w ostatniej chwili udało mu się złapać poręcz, aby nie pokoziołkować w dół. Później próbował po prostu wtaczać pluszaka pod górę. To rozwiązanie było dość bezpieczne, ale strasznie powolne. Kiedy wreszcie Draco znalazł się w dormitorium Ravenclawu, sam nie pamiętał, jak się nazywa.

Postawił misia w kącie i przykrył kocem, żeby jego krukońscy współspacze nie zauważyli. Potem wysłuchał raportu skrzata, który miał za zadanie czytać wszystkie listy przychodzące do Malfoya, aby ten ostatni się nie denerwował, a następnie mocno zmachany poszedł spać.